دفتر شعر انجمن

لینا روزبه شاعر و ژورنالیست جوان افغان، از سال ۲۰۰۳ میلادی تاکنون، به عنوان گوینده نطاق در صدای آمریکا مشغول به کار است لینا روزبه از والدینی هراتی در شهر کابل بدنیا آمد. او تحصیلات ابتدایی خود را تا صنف چهار در کابل ادامه داد و پس از این خانواده لینا افغانستان را ترک کردند و به ایران مهاجر شدند. لینا و خانواده اش، مدتی را نیز در پاکستان زندگی کردند و سپس به کشور کانادا مهاجرت کردند. لینا روزبه در شهر مونتریال کانادا، به تحصیل در رشته ژورنالیزم و علوم سیاسی پرداخت. او در سال ۲۰۰۳ میلادی به عنوان گوینده (نطاق) در رادیو صدای آمریکا مشغول به کار شد و در حال حاضر، گوینده بخش خبر در تلویزیون آشنای صدای آمریکا است.

شعری که
میخوانید ار محمد کاظم کاظمی (تولد 1346)شاعر معاصر افغانی است. او این شهر را در
ثنای یکی از دوستان شهیدش سروده است.







مسافر
و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدم خاکسترت را
به دنباله ی دفترچه ی خاطراتت
دلم گشت هر گوشه ی سنگرت را
و پیدا نکردم در ان کنج غربت
به جز اخرین صفحه ی دفترت را:
همان دستمالی که پیچیده بودی
در آن مهر و تسبیح و انگشترت را
همان دستمالی که یک روز بستی
به آن زخم بازوی هم سنگرت را
همان دستمالی که پولک نشان شد
و پوشید اسرار چشم ترت را
سحر گاه رفتن زدی با لطافت
به پیشانی ام بوسه ی اخرت را
وبا غربتی کهنه تنها شدی
مرا اخرین پاره ی پیکرت را
و تا حال می سوزم از یاد روزی
که تشییع کردم تن بی سرت را
کجا می روی؟ ای مسافر درنگی
ببر با خودت پاره ی دیگرت را

تا از دیـار هســـتـی در نیســـتي خـــزيدیم



از هر چه غير دلبر، از جان و دل بريديم



با کاروان بگویید از راه کعبه برگرد



ما يار را به مستي، بيرون خانه دیدیم



لبیک از چه گویید ای رهروان غافل



لبیک او به خلوت، از جام مي شنيدیم



تا چنددر حجابیدای صوفيان محجوب



ما پردۀ خـودي را در نیســـتـی دریديم



ای پرده دار کعبه!بردار پرده از پیش



کز روی پردۀ دل، ما پرده را کشيدیم



ساقي بريز باده در ساغـــر حــریفان



ما طعم بادۀ عشق از دست او چشیدیم

هادي جان هر وقت خواستي مطبلي رو از جايي كپي كني اول تو وردپد كپي كن بعد از ورد پد به اينجا كپي كن

با سلام

جناب مدیر والا هر مدله که بگی گذاشتم ولی مشکل از سایت شماست

یار بیوفـــــا


راستی را یار مــــا با گــــوش دل نشنید حیف

چــون به شیوهء دروغ خـــویش مینازید حیف

نقص او را شمــهء اظهار کـــــردم خسته شد

خیر را گفتم بــــــوی امــــا زمن رنجید حیف

نیگویی میکردمش افسوس بــــد بینی نمـــــود

رشته مهـــر و محبت از میان ببـــــرید حیف

پینه اندر جــــامه اش میدوختم با خـــــون دل

دامن را از جهالت عــــــاقبت بــــدرید حیف

علت ویرا بـــــآب دیــــــده میـــــــــدادم صفا

در عوض او خاکرا با صــــورتم پاشید حیف

روی خود را از بساط صدق گردانیــد و رفت

راه نا همواری تـاریکی بخود بــــگــزید حیف

بسمل از آنکس کــــــــه تـو امید یاری داشتـی

سیلی از نــــا امیدی بـــــر رخت کوبیـد حیف

از بسمل بادغیسی

خــــوابم ز مـــژه پریـــــده امشب

آهــم بــه فلــک رسیــــــده امشب

سیلاب سـرشک همچـــــو دریـــا

جــاری است ز هـردو دیده امشب

رفت از دل من قــــــــرار و آرام

وحشـــی صفتــم رمیـــــده امشـب

جــانــا ز جـــدایی تـــــو جـــانــم

از غصــه به لـب رسیـــده امشـب

از دورویی روی لالـــــه رنگـــت

خــون از مــژه ام چکیــــده امشب

از هجــــر حلال ابــــــــــــروانت

قــــدم چــــــو کمـان خمیده امشـب

بسمل صفت از خـــدنگ مــــژگان

مـــرغ دل مـــن تپیـــــــــده امشب

محجوبه زار بینــــــــــــــــــوا را

افعیــــی غمت گــــزیـــــده امشب

نیست شـــوقی کــه زبان باز کنـــم از چـــه بخوانم؟

من کـــه منفور زمـــانم، چه بخوانم چـــــــه نخوانم

چـــه بگویم سخن از شهـــد، که زهــراست به کامم

وای از مشت ستمگـــــر که بکــــــــوبیده دهــــانــم

نیست غمخـــوار مــرا در همه دنیا کــــــه بنـــــازم

چــــه بگریم، چـــه بخنــدم، چـــه بمیرم، چـه بنالـم

من و این کنج اســارت، غــم نـــــاکــامی و حسرت

کـــــه عبث زاده ام و مهــــــــر ببـــاید به دهـــانــم

دانم ای دل کــــه بهـــاران بـــود و مـــوسم عشرت

من پــــر بسته چـــه سازم کـــــــه پـــریدن نتوانم

گـــرچه دیری است خمـــوشم، نـــرود نغمه زیـادم

زان که هـــر لحظه بـــه نجــوا سخن از دل برهانم

یــــاد آن روز گـــرامی کـــــه قفس را بشگـافـــــم

سر بــرون آرم ار این عــزلت و مستــانه بخوانـــم

من نــــه آن بیــــد ضعیفـــم کـــه ز هــر باد بلـرزم

دخت افغـــــانم و بـــرجاست کــــه دایم به فغـــانـم

از نادیا انجمن

اذیت و آزار

در کنارم غــم او هست چــــــرا يار نبـــــاشد

مونس و همــــــدم و همراز وفـــــــادار نباشد

بخدا مـی برم از شهر شــــما رخت بجـــــای

که در آن جـــا خبـــــر از اذيت و آزار نباشد

عمر بگذشته و بغير از تــــــــو ستم هيچ ندیـدم

هیچ شوخي بـخــــدا چـــــون تو دل آزار نباشد

تا تو بيرون شوی از خـانه من از رشک بميرم

چون کسي نيست به زلف تو گـــــــرفتار نباشد

راز صـد باديه درد اســت به جان تو ( بريدآ )

که بغير از تـــــــــو کسی خسته و بيمار نباشد


از نجیب بـــرید

درد فراق

از فــــــــراق یار دارم امشب بسیار غــــــــم

میرسد از کـــوچه غم، شهرغـــــم، بازار غم

ندارم محـرم رازی تـــــا کنــــــــد دردم دوا

گرد دوری اش کــــرده بـــــر سرم انبار غم

در امید بـــــرق وصلی تا بسوزد این انبار را

بوی کوی اش کند دور از ســـــرم دیوار غم

کـــــــی توان تحمل باشد وزن کـــــوه کاه را

مور ضعیف حمــــــل نتواند یک خروار غم

خواب وصلش می بینم هرگه و هر لحظه ای

بی سبب میکنـد از خـــــواب شیرین بیدار غم

از بسکــــــه چشیدم طعم تلخ فـــــــراق کنون

در نظرم وصل غم، شادی غـــــــم، دیدار غم

در محفل لالــــه و نسرین نبود شادتـــــر زمن

از من مگر ساخت خارتر از خس و خــارغم

دیگر مجالی نیست ترا از درد فــــــــــــــراق

جمال! چنگ زدن غم، می زدن غم، گفتـارغم


از جمال الدین امیری

یک شعله درد


امشب بیـــــا پرنــــــــدهء غمگین، امشب کـــــــه من شکسته ترینم

از بـــــــــاغ چشم های تو شاید، یک دسته گــــــل ، ستــاره بچینم



در من بمیرای همــــــهء من ، در مـــــن بشور ای همـــــه، عشق

آنجـــــــا خدا، خـــــــدای جهان است، اینجـا منم خـــــــدای زمینم



یک موج غم: سکوت خروشان، یک جرعه عشق، عشق فـروزان

یک شعله درد: شعلـــــهء ایمان، آتش زده بـــــــه خـــــــرمن دینم



آنجا روم کــــــه راه تو آنجـــــــا، آنجا رسم که جـــــــای تو آنجا

در دوزخ ار امیــــــد تــــــو باشد بیــــــزار از بهشت بــــــــرینم



ای شعر ای طلـوع مقـــــــدس، در من بتــــاب و پنجـــــره واکن

شــــاید درخــــت های دهــــم را ، در تـــــــو دو بـاره سبز ببینم


از پرویز آرزو

كس نشد پيدا كــــه در بزمت مـــرا يــاد آورد

مشت خــــاكم را مــگر بر درگهت بــاد آورد



يك رفيق دست گيری در جهـــان پيــــدا نشــد

تــــا بپــــــای قصر شيرين نعش فرهـاد آورد



در دل خــــوبان نمی بخشــــد اثــــر آيا چـرا

سنگ را آه و فغــــــان من بــــــه فرياد آورد



آرزوی مرغ دل زين شيوه حيرانم كه چيست

تير خــــــون آلود خــــود را نزد صياد آورد



در صف عشــاق ميبالــــــد دل نــــــاشاد من

گـــــر بدشنامی لب لعـــلت مــــــرا ياد آورد



دل كند لخت جـــــگر را نذر خشم گـــلرخان

همچو آن طفلی كــــه حلوا پيش استــاد آورد



باشد آن روزی كه آنشوخ فــــرامش كـار من

يــــــاد از حــــــال من غمگين ناشـــــاد آورد



كيست تا ازروی غمخواری درين دشت جنون

بهر دست وپــــــای من زنجير فـــــولاد آورد



عشقری از روی عــــــلم و فن نميسازد غزل

اينقـــــــدر مضمون نــــــو طبع خدا داد آورد


از عشقری

ای دوستان ای دوستان من خوش سرای كيستم
آيينــــه ســــــان در حــــيرتم محو لقای كيستم

باشد اميدی در دلم، مطلـــوب من معلوم نيست
در كلبهء خـــــود منتظر بهـــــر صدای كيستم

شور محبت در ســــرم ، سودای الفت در دلم
با يك جهـــــان بيگانـــــگی من آشنـــای كيستم

هرجــــــا بقــــــدر و قيمتم، با آبـــرو با عزتم
با ستر و پــــرده اينچنين، زير لـــــوای كيستم

هرشی مرا وافررسد،هرخواهشم حاضر رسد
مسرور و شاد از بخشش بــــی منتهای كيستم

در پيش رويم پيشرو آيا كــــه می باشد روان
مانند ســــــايه مـــــی دوم اندر قفــــای كيستم

عمرم گذشته از نود صد ســاله گردم عشقری
در دهر فانــــی زنـــده از آب بقـــــای كيستم

من عشقری شــاعرم خـــــانه بدوش و دربدر
تيلنگ گـويان روز و شب يارب گدای كيستم


از عشقری

شهر دل


ای نـگاهـت آرامـش،یک نگاه دیگــرکـن

ســاغـرغــزلهــایـم بانــگه، معـطــرکــن

ازشـمیم گــفتـارت بـوی یــاس می خیـزد

بـانســیم دیــدارت روح مـن مشجــرکــن

واژه های شعرمن بی توساکت وسردست

رنگ وبوی شعرم باش ، ظلمتـم منورکن

ازنـوا فـتادافـسوس بلــــبل غــزل هـایــم

جام خامـشی بـشکن نغمــه ام مصورکــن

پیش چشم خون بارم بـارقیب می خندی؟!

حـــل ایــن معمــارا ، ازکـرم مـیسرکـــن

گــشته سٌـست وبـی بــنیاد رشتـه محبتهـا

خاطرات شهـــردل عـاشــقانه ازسرکـــن

عصرجمعه شد ایدوست دیده ام چراغانیست

ســوی کلـبه ی کفاش یک نـگاه دیگــرکــن

دانـــــی کــــه صدایــــی تــــو آرام کند جانم

این زار رخ زردم چــون رنگ خزان دریاب

مکن نـاصح نصیحت بر دل پــر درد ما بیجا

همچو جان در قلب مایی از رگ گردن قریب

نعــره یی حق شد بلنـد از زود ایــرادش زنند

مپـرس از من تــــو حـال من خیـال یار میآید

آن نگـــــاه آتشینت می کنــــــــد دل را کباب

زچشم مست او مستم که خندان میروم امشب

از گوشه چشــــم مــــــه نـــــو باز پیام است

این نفیر نغــــز را گــــر آسمــانـــی گفته اند

شبنمی در گل چکیــد یاد رخساری برفت

نی پی شهرت حـریصم نی به پشت نامها

دلـی افسرده دارم که وامانده حـزین اینجا

ای شـــــوخ چشم مــــاه رخ عشوه گر بیا

ای حسن در نقـــاب تـــــو رخشنده آفتاب

عشق آمد ساخت رسوا شهـره مجنون مرا

این فصل جوانی که چو هنگام بهار است

ضرب شمشیر ملامت در جگـر داریم ما

پیمانــــــه و صهبایم از جــــام دل بیتاب

ایام وصل یــــار دو چنــــدان خجسته باد

هجــران شــــام تار بــه پایــان نمی رسد

لب جـــز سخن یار به دنیــای خموشست

در جنون عشق دیدم هجر شبخـــونم زند

سابق به خرابات همــه شور و نوا بود

در مـــــدح مـــــولانا جــــامـی هروی

این تمنـــــــــــای جهانداری بس است

تا بــــه کی در خـــویش مـــی بینیم ما

از شــور شــر دنیا ماندم به زمین تنها

اهــل سخن نیستی خـــــامــــوش باش

زاهدا بـردار دستت را ز کار وبار ما

لفظ دری کــــه ســــــراسر هنر است

هــلال مــــاه نــو آمــــد نشانی

ساقی : بنمــــــای ســـــاغر ما

ای ز تو صد پـاره گریبان مرا

غنچهء معرفت

آنـــان که نـــورعشق تو نا دیده ، دیده اند

صد نـــــام نـــا شنیــــده تهء دل شنیده اند

عطـر وجــــود ولمس عـــدم راز کــائنا ت

اهـــل تصوف از مـــی این حـق چشیده اند

ســــر را بدرد دادی و عقــلت نشد فـرو غ

آرامــــی است بـــــال و فقیران پریده اند

موج نظــر کف است شنو حرف عمق بحر

راز فـــــــروتنان چــو به گوهر رسیده اند

هر ذرهء عـــالمیست پــــر از گنج معرفت

در رقص صـوفیا ن زشجر غنچه چیده اند

ادیـــان صفت ز اوج بــــرا زندگـــــی کند

مـــــردا ن دیر و راه طـــریقت خمیده اند

دوری نمــــا(سلامت)از انان که این زمان

از حرص روی و قلب زمین را دریده اند

نامهء پدری به فرزندش

یادت نره

گـــوش کن ای جان من تا این سخن یادت نــــره

قصه تــــاریخ این خـــــاک کهــــن یادت نــــره

داستــــان راد مــــــردان وطن یــــــادت نــــره

درکنــــار بستــــــرت گپ های من یــــادت نره

گــــــرچه انسانــــی ولی ادم شدن یــــادت نره

قیمتی از هــــــــر طرف دیده درایی مــــی کند

دالــــــــر وکلدار هم قدرت نمائی مــــی کند

با غــــریبان زندگـــــی هم بی وفائی مــــی کند

هـــــر کجا پا میگذاری زن گــــدائی مــــی کند

کـــــودک لب تشنـــه آن بیــــــوه زن یادت نره

یـــــاد ایامیکه من جــــوش بهــــاری داشتم

در میــــان دوست ودشمــن اعتبــــــاری داشتم

روزهــــا با دختر همســـــایه تــــاری داشتم

با بت مــــرغوله مـــــوُ بوس وکنــــاری داشتم

قصه شیـــرین وعشق کــــوهکــــن یــادت نره

خـــاکزادی لیک پــــرواز عقــــابت داده اند

از دم شمشیر مــــردان نیــــــز آبت داده اند

درس قـــــربانی در هر فصل کتــــابت داده اند

دایم از میخـــــانه وحدت شـــرابت داده اند

ملت ســــر برکف وسنگـــر شکــــن یادت نره

روز وشب دیدم که طفلان درفغان افتــــاده بود

ازخیـــال نـازک شان رنگ نان افتــــاده بود

گــــویا سنگ ستـــــم از آسمــان افتــاده بود

طایر بــــی بال وپر از آشیــــــان افتـــــاده بود

داستــــان نــــا تمـــــــام فقـــــر زن یادت نره

ای وطن تــــو زاد گــــاهی مــــردم داناستی

یکدمـــی بر خـود نظر کن از همــــه بالا ستی

زادگـــــاهی جامی وخوشحال و مــــولاناستی

از سنـــــائی وعطـــار وبــــوعلــــی سیناستی

این زمـــــان آوارگـــان بــــی وطن یادت نره

سال ها ما در نفــــاق خویش وحدت کرده ایم

دررهء بــــربادی خود سخت خدمت کرده ایم

دشمن خودرا به خاک خویش دعوت کرده ایم

گردن خود را به پیش هرکس پت کرده ایم

کشمکش هــــــای درون انجمن یــــادت نره

گاهگـــــــاهی یاد آن شبهای پغمان هم به خیر

یاد فصل مستـــی انگــــور پروان هم به خیر

میله نو روز دربــــــار سخی جان هم به خیر

یاد یخمالک زدن هــــــای زمستان هم به خیر

چشن استقلال وشب هـــــای چمن یادت نره

آمــــد از پشت، غبـــــــارِ و بتابید ، برفت

شبنــــم عشق به این خـــانه بپاشید ، برفت

نم نمک بر رخ خوابم چو استاره ی صبح

سحــر آورد چو خــــورشید نمایید ، برفت

شاخ مهرش ، کـــه خم گشت زگـرمای تنم

میوه ی بـــاز برین سفـــره تکانید ، برفت

آن طلوع کـــرده ز آنسوی خیالات شیرین

گشت مهمــــان، ولی دیــــر نپایید ، برفت

لب این پنجــــره الهام هــــــوای غـــــزلی

آمد و چـــرخ زد و خویش سـرایید ،برفت

رباعیات عمر خیام

من بنده عاصیــــم رضـائـــی تـــو کجــاست

تاریک دلم نـــــور و صفائـــی تـو کجاسـت

برمن بهشت ار بــطا عـــت بخشــــــــــــی

این مـــزد بود لطف و عطــــای تو کجاسـت

نیکی و بـــدی کــه نهـــــــاد بشــــــراست

شادی و غمــــــی که در قضا و قدر است

با چــــرخ مکــن احواله کانـــدر ره عقــل

چـــرخ از تـــو هزار بار بیچـاره تراسـت

زنهـــار زجـــام مـــی مرا قوت کنیــــــد

وین چهـــره کهــربا چــــو یاقوت کنیــــد

چـــون مرده شوم ببــــاده شویـــد مـــــرا

وز چـــوب رزم تخـتـه تابـوت کنید مــرا

هــــر جاه که گلـــی و لاله زار بــودست

آن لاله زخـــــون شهر یــــار بــــودسـت

هــــر برگ بنفشه کــــز زمین میـــرویــد

خالیست کـــه بر روی نگـــاری بــودست

لب بــر لب کــوزه بــردم از غــــایـت آز

تازو طلبــم واسطــه عمــــــــــــــر دراز

لب بـــر لب مــن نهـــاده میگفت بـــــراز

می خـــور کــه بــدین جهان نمی آئی بـاز

تا زهــره و مــه در آسمــان گشت پـــدید

بهتــر زمی نــاب کسی هیچ نـــدیــــــــــد

مـــن در عجبــم ز می فروشان که ایشـان

به زآنچــه فروشنــد چــی خواهنـد خریـد

بــر خیز و بیا بتـــــا بـــــــرای دل مــــــــا

حـــل کـــن به جمـــال خویشتــن مشکل ما

یک کــــوزه شراب تا بهم نـــوش کنیــــــم

زان پیش کــــه کـــوزه ها کننـــد از گل ما

گـــر می نخـــوری طعنــه مــزن مستانــرا

بنیاد مکـــــن تو حیلــــه و دستــانـــــــــــرا

تو غـــره بدان مشو که می نخـــــــــــوری

صد لقمه خــــوری که می غلامست آنـــرا

هــر چند که رنگ و بـــوی زیباست مـــرا

چون لالـــه رخ و چو سرو بلاست مــــرا

معلـــوم نشد کـــه در طــرب خـــانه خاک

نقاش ازل بهـــر چه آراست مـــــــــــــــرا

گهي بـــــا خـاك يـكـسـانــم ، گهي بــا اشــك درمــانـم

گهي لــــرزنــده پــا هــا را بــســوي پـيـش مـيـرانـــم

گهي بــا خـــود سـخــن گـفـتـن گهي بـر آسمان حيران

گهي بــا بــال شــوق ، پــرواز مـيـكـردم چـو انسانــم

گهي يـــــك مـشـت پـر بـودن كــه هـر بـادي بـجـنـبـاند

گهي چـــون كـــوه پـابـرجـا ، نه هر طوفان برقصانم

گهي بــر خـود بـخـنـديــــدم چـــنـان خـنـديـن قـهـقـهـه

گهي بــــر ديـگــران بـا شـور و مستي هم دو چـنـدانم

گهي از ســـوز دل چـنـدان گريـسـتـم ، گريه ً هاي هاي

گهي بـــا عــشــق رو در رو شـــدن از ذوق گـريـانم

گهي صـــبـــر و شــكـيـبـــا و گهــي تـعـجـيـل در بـنـيـاد

گهي گرم و گهي سـرد و گهي خـامـوش و حـيـرانم

گهي صلح و گهي با جنگ ، گهي آشتي گهي بي رنگ

گهي آهـنـگ خـود بـودن گهـي بـــــا سـاز و سـامـانـم

نـه پـــشـتـونـم نـه اوزبـك نـي هـزاره ، تـاجـك و بـومي

نــه بـا ايـنـم نـه بـا آنـم ، فـقـط دانــم كــه افــغـــانـــم

گهي بـــوســـــم در مـــســـجــد گـهـي رخـسـار مهرويان

نـــه با ديـنـم نـه بـي ديـنـم فـقـط مـن يـك مـسلـمانـم

نــمـي گــويــم ســخـــن بـر كــج ، نـدارم الـفـتي بر چپ

نــه بـا راســتان ظـالـم بـي عـدالــت ، عهـد و پيمانم

وطــن ســوزد مـرا در هـجر خـود چـون شمع خاموشي

غــريب و بـي كـس و بـي مـيـهـنم در شـام هـجـرانم

گهي احـمـد گـهـي مـحـمـود گهي هادی گهي مقصود

گهي زهـري بـود اوقـات ، گهي شــريـن بـود نـانـــم

از خاطرات چه شد که فراموش شد پیام......با درد و رنج و غصه هم آغوش شد پیام
مُرد آرزوی وصل تو ای یار در دلش......در ماتم امید سیه پوش شد پیام
چون شمع نیم سوخته در رهگذار باد......از خشمِ پُر خروش تو خاموش شد پیام
نی اهرمن به یاد وی و نه فرشته ای......از یاد روزگار فراموش شد پیام
بگشای لب، بگوی حدیثی ز شور عشق......سر تا به پا به گفته تو گوش شد پیام

هميش به خاطر تو ميخوانــــــــــــــــــم هميش به خاطر تو مينــــــــــــــــــــازم

چرا به روح تو سرگردانـــــــــــــــــــــم چرا به سوگ تو افــتـــــــــــــــــــــــادم

روانه ام مكن اي دل تــــــــــــــــــــــــو به هر كجا كه روم جان تو را ميخواهم

نداني تو به كجاها ميـــــــــــــــــــــروي چرا به هر ديار بيگانــــــــــــــــــــــــــه

شوم فداي عزيزان وطـــــــــــــــــــــــن كنم ندامت ديار بيگانـــــــــــــــــــــــــــه